به اندازه ی تمام19سالگی

دلم به ادازه ی تمام سن 19 سالگی خدای جانم را می خواهد...به اتدازه ی تمام ثانیه ثانیه های زندگیم...تمام تیک تیک ساعت ها...

دلم به اندازه ی تمام خنده های از ته دل  کودکان خنده ی خدای جانم را می خواهد...

به انداز ه ی تمام وقت های بیهوده ام وقت پر کردن با خدای جانم را می خواهد...

خدای  جان من گاهی با افسوس نگاهم می کند که چرا بعضی وقت ها یت را دادی بدون یاد من و نگاه من می گذرانی...

خدای جانم در ته قلبم به من می گوید هیچ چیز تو را به ارامش نمی رساند ...جز با من بودن و سیر کردن...

خدای جان من حال این روز های من را می فهمد ...

خدای جان من ... می داند که ...می داند که اصل خستگی من به خاطر دوری از خودش است...

می داند که دل من ذره ای طاقت دوری اش را ندارد...

الحمد الله رب العالمین...