بیدل از بی نشان

امسال که نیمه شعبان  جمکران بودم یک اتفاق قشنگ افتاده بود، آن هم این ‌که امسال از کشور های مختلف دنیا افراد زیادی را دیدم...

گل‌می‌دادند...چیزی پخش می‌کردند...همه به تب و تاب افتادند...انگاری همه پیر و جوان...مرد و زن...شرقی و غربی...صدای قدم های نزدیک آقا را حس می‌کنند...

انگاری...همه خونشان توی شیشه شده است.... انگاری نفس های هیچ کس دیگر از این هوای آلوده ی شهر بالا نمی‌اید...انگاری زندگی ها یکنواخت شده...همه خسته‌اند...

همه...

امسال که سال خوبی نخواهد بود قطعا...

ولی کاش می‌شد برای مهربان ترین پدرمان  روزی از ۵ دقیقه تا یک ساعت تا هرچه قدر می‌توانیم وقت بگذاریم...برای خودِ خودش...برای فرج‌ش...برای سلامتی‌اش... برای احوال پرسی از آقا... نه برای حوائج و خواسته هایمان... نه برای گره های کور دنیوی‌مان...فقط وفقط برای خودش...حتی ۵ دقیقه...که حتی شده یک دقیقه فرج را نزدیک تر کنیم...

که با این خانواده ی آسمانی بودن...زندگی را نور می‌بخشد...روح را نور می‌بخشد... چهره را نور می‌بخشد...نگاه را نور می‌بخشد...آرامش‌ می‌بخشد...

به قول شهریار..

بی تو نفس کشیدن‌م عمر تباه کردن‌ست...